روانکاری برینگ Bearing Lubrication
یک برینگ جهت کارکرد مطلوب باید به نحو مناسب روانکاری شود تا از تماس مستقیم اجزاء برینگ و در نتیجه سایش آنها و نیز زنگزدگی آن ممانعت بعمل آید.
در انتخاب نوع روانکار (گریس یا روغن) عوامل متعددی نظیر سرعت کارکرد برینگ و دما دخیل هستند و در این رابطه انواع متعدد روانکار اعم از گریس (Grease) و روغن (Oil) تولید میشوند.
گریسکاری Grease Lubrication
در شرایط کارکرد نرمال (سرعت، فشار و دما) گریس کاربرد زیادی در روانکاری برینگها دارد. مزایای گریس نسبت به روغن، عبارت است از چسبندگی بهتر به برینگ و عدم چکه کردن به خصوص در مواقعی که شفت حالت عمودی داشته باشد و نیز عملکردی مشابه کاسه نمد در مقابل ورود بعضی مواد زائد و رطوبت به داخل برینگ ایفا میکند. منتها باید توجه داشت که گریس زیاد موجب بالا رفتن سریع دما بخصوص در سرعتهای بالا میشود معمولاً %30-50 فضای داخل محفظه برینگ با گریس پر شده تا فضای آزاد کافی جهت انتقال گرما از برینگ به محیط اطراف از طریق گریس امکانپذیر شود.
فقط در سرعتهای خیلی کم و خطر خوردگی زیاد توصیه میشود کل محفظه برینگ با گریس پر شود.
گریسها روغنهای طبیعی یا مصنوعی هستند (روغن پایه) که با یک غلیظ کننده که عموماً صابونهای فلزی هستند حالت نیمه مایع تا جامد به خود میگیرند و سفتی آن نیز به مقدار غلیظ کننده بستگی دارد. جهت ایجاد خواصی نظیر خاصیت ضد خوردگی عناصر دیگری نیز به گریس اضافه میشود.
در انتخاب نوع گریس به پارامترهایی نظیر ویسکوزیته روغن پایه، درجه سفتی، دمای کارکرد و خاصیت ضد خوردگی آن باید توجه شود.
ویسکوزیته روغن پایه
ویسکوزیته به مقاومت سیال (روانکار) در مقابل جاری شدن اطلاق میشود.
اهمیت ویسکوزیته روغن پایه (90-85% وزن گریس را تشکیل میدهد) برای دارا بودن قدرت لازم جهت نگهداشتن اجزاء برینگ از تماس مستقیم با یکدیگر مد نظر میباشد.